« خود گوزی و خود خندی »به به چه هنرمندیم ما امت گوسفندیم
شب تا به سحر بع بع ، در حال غرولندیم ما امت گوسفندیم
در گوشه هر منبر بر سر زده می نالیم ما کور و کر و لالیم
در قعر کثافت ها پشتک زده خرسندیم ما امت گوسفندیم
یک عده به آزادی پیمان شرف بستند از ظلم و ستم رستند
ما جان و دل خود را بر کاه و علف بندیم ما امت گوسفندیم
باید که یکی قلدر ، دائم سر ما باشد یا سرخر ما باشد
با گله ای از کفتار عمری که به پیوندیم ما امت گوسفندیم
درگیر نجاست ها ، تسلیم خرافاتیم آفات در آفاتیم
ما معجزه عالم ، ماتحت خداوندیم ما امت گوسفندیم
هی ناله و هی زاری ، هی قصد خودآزاری مانند خر گاری
از چاله به چاه هر دم خود را که درافکندیم ما امت گوسفندیم
گویی که به جای مغز انگار پهن داریم یا مشتی لجن داریم
از پنجه پا تا سر تا خرخره در گندیم ما امت گوسفندیم
آنان که به گا دادند این مملکت ما را با لشکری از ملا
گشتند همه آغا ! از بس که خردمندیم ما امت گوسفندیم
40 سال که ملایان ریش همه خندیدند ریدند و همه ریدند
ما در پس شان خندان اندر طلب قندیم ما امت گوسفندیم
هر گاه که یک گرگی آمد سر بام ما فردا شد امام ما
گور خودمان را ما با پنجه خود کندیم ما امت گوسفندیم
مهدی یعقوبی
