درختی را که شاخ و برگ زهر آلوده ای دارد
و گل هرگز نمی آرد
اگر برگان تاریک و سیاهش را فرو ریزی
بُّبری شاخه هایش را
سحر تا شام
دوباره باز برگ و بار زهرآلود می آرد
به ناهنگام
بباید با تبر محکم
که زد بر ریشه اش از بیخ و بن بر کند
درخت تازه ای رویاند
که بر بال لطیف شاخه هایش چتر گل دارد
سپید و سبز و زرد و سرخ و نارنجی
که روحت با طلوعش ناگهان در وجد می آید
و بر روی لبت گلبوته لبخند می کارد
مهدی یعقوبی