بابا لنگ دراز - جین وبستر

 من رمز خوشبختی واقعی را چشیده ­ام، باید حال را دریابی، نه اینکه همیشه افسوس گذشته را بخوری و فکر آینده باشی. باید قدر لحظاتی را که در اختیار داری بدانی. مثل کشاورزی: آدم، هم می­تواند در یک زمین پهناور بذر بپاشد، همین می­تواند کشاورزی خود را به یک قطعه کوچک محدود کند. من هم می­خواهم کشت و کارم را به یک قطعهء کوچک محدود کنم. می­خواهم از لحظه لحظهء عمرم لذت ببرم و بدانم که دارم لذت می­برم... اگر روزی شوهر و دوازده فرزندم را از دست بدهم، صبح روز بعد با لبخند بیدار می­شوم و دنبال شوهر دیگری می­گردم
....
تاکنون اینهمه بدبیاری داشته­ اید؟ قبول کنید ناراحتی­های بزرگ نیست که لازم است آدم در مقابل آنها شکیبایی کند، بلکه دردسرهای کوچک و پیش پا افتاده است که آدم را از پا درمی­آورد. و باید آدم با لبخند آنها را تحمل کند، و جدا روحیه لازم دارد. من دارم تلاش می­کنم که این روحیه را در خودم بوجود بیاورم. دارم به خودم می­قبولانم که زندگی یک صحنه ی بازی است. من هم باید بازیگر ماهری باشم. چه برنده چه بازنده، باید شانه­ ها را از روی بی­قیدی بالا بیندازم و بخندم. حالا می­خواهد جولیا جوراب ابریشمی بپوشد و یا هزارپا از سقف تالاپ بیفتد. مطمئن باشید که دیگر من از چیزی شکایتی نخواهم کرد
....

 کاملا با تو موافق هستم که عده ­ای از مردم هرگز زندگی نمی­کنند و زندگی را یک مسابقه دو می­دانند و میخواهند هرچه زودتر به هدفی که در افق دوردست است دست یابند، و متوجه نمی­شوند که آن قدر خسته شده ­اند که شاید نتوانند به مقصد برسند، و اگرهم برسند ناگهان خود را در پایان خط می­بینند. در حالی که نه به مسیر توجه داشته­ اند و نه لذتی از آن برده­ اند. دیر یا زود آدم پیر و خسته می­شود، در حالی که از اطراف خود غافل بوده است. آن وقت دیگر رسیدن به آرزوها و اهداف هم برایش بی­تفاوت می­شود، و فقط او می­ماند و یک خستگی بی ­لذت و فرصت و زمانی که از دست رفته و به دست نخواهد آمد. ... جودی عزیزم! درست است، ما به اندازه خاطرات خوشی که از دیگران داریم آن­ها را دوست داریم و به آنها وابسته می­شویم. هرچه خاطرات خوش­مان از شخصی بیشتر باشد، علاقه و وابستگی ما نیز بیشتر می­شود. پس هر کسی را که بیشتر دوست داریم، و می­خواهیم بیشتر دوستمان بدارد، باید برایش خاطرات خوش زیادی بسازیم، تا بتوانیم در دلش ثبت شویم. دوستدارتو: بابالنگ دراز