فحشای مقدس

 

فحشای مقدس در بابل

 زننده‌ترین رسم و عادتی كه در بابل نظر هر بیگانه را هنگام ورود به آن،به خود جلب می‌كرد، همان است كه هرودوت آن را چنین وصف می‌كند:

بر هر زن بابلی واجب است كه در مدت عمرش یك بار در معبد زهره (ونوس) بنشیند و با یك مرد بیگانه ارتباط جنسی پیدا كند.بعضی از زنان هستند كه بنا بر كبر و غروری كه از ثروتمندی در آنها حاصل شده،از آن عار دارند كه با دیگر زنان مخلوط شوند؛به همین جهت در ارابه‌های دربسته به معبد می‌آیند و همراه با ندیمان و خدمتگزاران متعدد در آنجا می‌نشینند.ولی راهی كه بیشتر زنان برای این كار پیش می‌گیرند به این ترتیب است:

در معبد می‌نشینند و تاجی از ریسمان بر روی سر خود قرار می‌دهند؛گروهی پیوسته داخل می‌شوند و گروهی دیگر از معبد بیرون می‌روند.گذرگاههایی به خط مستقیم به جاهایی می‌رسد كه زنان در آنجا نشسته‌اند؛از این گذرگاهها بیگانگان عبور می‌كنند تا هر زنی را كه می‌پسندند برای خود انتخاب كنند.پس از آنكه زنی به این ترتیب در معبد نشست،حق بیرون رفتن از آن را ندارد،مگر آنگاه كه بیگانه‌ای قطعه‌ای نقره‌ای را در دامان او بیندازد و در خارج معبد با او همخوابگی كند.بر آن مرد كه قطعه نقره را می‌اندازد واجب است كه در آن حال بگوید: «از الاهة میلیتا مسئلت دارم كه رحمت خود را بر تو نازل كند»، چه آشوریان ونوس را به نام میلیتا می‌نامند قطعه نقره هر اندازه كوچك باشد،زن حق رد كردن آن را ندارد» چه این قطعه نقره عنوان تبرك و تیمن دارد.زن با نخستین مرد كه نقره به دامن او می‌اندازد به راه می‌افتد و حق ندارد كه او را رد كند؛چون با وی همخوابه شد و تكلیف واجبی را كه نسبت به خدایان برعهده داشت به انجام رسانید،به خانة خود بازمی‌گردد.زنانی كه تناسب اندام و زیبایی دارند هرچه زودتر معبد را ترك می‌كنند و به خانه خود می‌روند،ولی آنان كه چنین نیستند زشتی و بدتركیبی مانع آن می‌شود كه بتوانند وامی را كه قانون بر گردن آنان گذاشته بزودی ادا كنند؛چه بسیارند زنانی كه سه یا چهار سال انتظار آن می‌كشند كه نوبت انجام امر واجبی كه برعهده دارند برسد.عادت فحشای مقدس در بابل رواج داشت،تا اینكه در حوالی 325 میلادی قسطنطین آن را ممنوع ساخت.

تاریخ تمدن، ویل دوزانت