وقت آن شد قدم تازه جهان بر دارم

وقت آن شد قدم تازه جهان بر دارم

از نشستن که به مرداب سکون بیزارم

همه ذرات وجودم متموج شب و روز

شوق پرواز در آتش به دل تبدارم

من بر آنم که در اعماق شب تیره و تار

روی گهواره خورشید که سر بگذارم

به فغان آمده ام من به ستوه آدمها

خسته از زندگی در دایره تکرارم

رنگ مردار گرفته همه سو دور و برم 

من تبار گل سرخی به سر کهسارم 

ننگ و نفرت به من ار در شب قیرین نفسی

به فراموشی و خاموشی که سر بسپارم

نغمه سبز چکاوک به دل حنجره ام

عشق ورزی که به زیبایی در عالم کارم

کهکشانهای پر از یاس و شقایق هایم

به بهاران سر هر شاخه که گل می آرم

در همه روح و رگم یکسره توفان شراب

میکند مست مرا زمزمه دلدارم

آسمان دل من نیمشبان نورانیست

خفته با ماه به هر شب سر گندمزارم

به تکاپو همه عمرم  پی زیبایی ها

عطر و احساس قناری که دهد پندارم
من پس از مرگ که حتی به سحرگاهان باز 

می شوم شاخه گلی بر سرتان می بارم

مهدی یعقوبی