همین مطلب از کتاب سقوهای سه گانه
ربیع مردی شجاع و دلاور بود در جنگ‌های مختلف صدر اسلام به ویژه در فتح ایران شرکت داشت. در واقع او را از یاران صدیق و از جمله افراد ارادتمند به امام علی (علیه‌السّلام) معرفی می‌کنند که تا آخر عمر شریفش دست از حمایت امام و اهل بیت (علیهم‌السلام) او نکشید.
ربیع به دستور ابوموسی به جای برادر به فرماندهی منصوب شد منطقه بیروذ در نزدیکی اهواز را فتح نمود و با غنایم به بصره آمد و طبق رسم، فتح‌نامه و خمس غنائم را برای عمر فرستاد.
این جنگ، به جنگ شوشتر معروف است. بعد از آن او به دستور ابوموسی به کلتانیه حمله کرد و توانست آنجا را نیز فتح کند و مردم آن دیار را زیر پرچم اسلام درآورد
پس از فتح این مناطق، عبدالله بن عامر به شیرجان آمد و ربیع بن زیاد و یارانش را که در آنجا ساکن بودند به سیستان فرستاد و ربیع بعد از پیکارهای فراوان این مناطق را نیز فتح و به سرزمین‌های اسلامی ملحق کرد.
بعد از فتح سیستان در سال بیست و نهم هجری ربیع به عنوان حاکم این منطقه معرفی شد و دو سال و نیم در آنجا حکومت کرد و توانست در این مدت، چهل هزار نفر را به بردگی بگیرد تا این که عبدالله بن عامر، عبدالرحمن بن سمرة بن حبیب را جانشین وی کرد
که البته این اتفاق در دوره عثمان افتاد.
او در زمان فتح سیستان (منطقه زرنج) کاری ناپسند انجام داد و آن این که بعد از درخواست صلح از طرف سپاه ایران و پذیرش او، قرار مذاکره در مکانی گذاشته شد که یاران ربیع سکویی به وسیله اجساد دشمن مرتب نموده بودند و خود بر جسد تکیه زد و از اطرافیانش هم خواست که این کار را انجام دهند و با این کار قبیح، قصد داشت تا ترس را در وجود ایرانیان شکست خورده به وجود آورد
منبع: ویکی فقه دانشنامه حوزوی
منابع :
بلاذری، احمد بن یحیی، فتوح البلدان، ص۳۸۱، ترجمه محمد توکل، تهران، نشر نقره، سال ۱۳۳۷ش.
گردیزی، ابو سعید عبد الحی بن ضحاک ابن محمود، تاریخ گردیزی، ص۲۳۰، تحقیق عبدالحی حبیبی، تهران، دنیای کتاب، ۱۳۶
No comments:
Post a Comment