کالسکه دودی

زمانی که مظفرالدین شاه قاجار برای اولین بار سوار یک دستگاه اتومبیل رنو در فرنگ گردید و سپس با سفارش خرید دو دستگاه از این پدیده عجیب و غریب ساخته شده به دست اجنبی که مردم عادی بمحض دیدنش نام آن را "کالسکه دودی " یا  " ارابه آتشین " نهادند، راه ورود آن را به ایران هموار نمود  بیش از یک قرن  میگذرد." 119 سال " 1900 میلادی مطابق با 1279 ه ش"

قرنی پر نشیب و فراز به همراه تکوین و تکامل هر روزه این تکنولوژی غربی ، تکنولوژئی که از تاریخ ورود و پاگذاری به عرصه معابر ، باعث گشاد شدن کوچه ها و خیابان ها و تنگ شدن خانه ها و از بین رفتن حیاط ها و ریشه کن شدن درختان تناور و کهنسال و برچیدن باغچه های مصفا و حوض های کاشی کاری و سنگی و ساروجی ، با فواره های زیبا و جمع آوری تخت های چوبی کنار آن ها، که میزبان صبحانه و عصرانه و شام اهالی خانه ها بود، وکوچ دادن ماهی های سرخ و سفید و مشکی از این حوض ها به داخل تنگ های بلور و اکواریوم ها...

. همانطوری که انسانها را نیز از دهات و شهرهای دور افتاده راهی شهرهای بزرگ به ویژه طهران نمود و طهرانی ها را هم از اتاق های شاه نشین و پنج دری و زاویه و بهار خواب ها به آپارتمان های قوطی کبریتی با دیوارهائی به ضخامت چهار انگشت منتقل کرد تا در تابستان ها از گرما لَه لَه و در زمستان ها از سرما مثل بید بلرزند.!

تکنولوژئی که زیر زمین ها و حوضخانه های خنک تابستان و گرم زمستان را به همراه حیاط های با صفا و مشجر تبدیل به پارکینگ های خود نمود.تکولوژئی که مانند سَمّی بی صدا میلیون ها انسان را، حتی بیشتر از همه عرصه های جنگ های بزرگ دنیا از بین برده و یا ناقص ساخته و همچنان نیز مشغول به از بین بردن و ناقص کردن آنهاست.با این همه ، اکثر مردم این مرز وبوم و حتی همه دنیا، خواهان تَملّک یک دستگاه از آن هستند. طبقات اعیان و مرفه، خواهان آخرین مدل های آن و طبقات کارگر و کارمند، خواهان مدل های پائین و حتی از رده خارج آن، که تنها راه برود وخانواده آنان را به مقصد برساند. یا حداقل معاش آنها را تامین نماید.

از مقدمه کتاب" این اتولی که من میگم" نشر نامک .1391 نوشته: عباس حسینی