دروغ گویی با ورود اسلام بخصوص این آخوندها در ایران رواج یافت
چرا که بدون دروغ و ریا نمی توانند به حکومت ادامه دهند
هرودوت نخستین تاریخ نگار یونانی مینگارد: پارسیان دروغ گويی را بدترين عيب مي دانستند. و برای آن كه ناگزیر به انجام اين كار زشت نشوند حتی از وام خواستن نيز خودداري مي كردند، چرا كه ممكن بود وامدار به جهتي ناگزير به دروغگويي شود. آنان از آداب دهان افكندن در آب و در رهگذرها و در نزد ديگران ابا داشتند و آن را امری بسیار نکوهیده می پنداشتند. در آب روان دست و رو نمي شستند و آن را به ناپاكي نمي آلودند. ايرانيان فرزندان خود را از دوران كودكي به ورزش هايي مانند دويدن، تحمل سرما و گرما، بكار بردن سلاح هاي گوناگون، سواري و ارابه راني عادت ميدادند و بزرگترين صفات آنان مردانگي، رشادت و دلاوري بود. از ديگر ويژگي هاي ايرانيان محترم داشتن همسايه بود، به كساني كه در راه نگهداري ميهن و حفظ كشور خدماتي عرضه داشته بودند را پاداش هاي بزرگ مي دادند. از رشوه گيري ، دزدي و تصرف در مال ديگران خودداري مي كردند. از پرخوارگي و شكم پرستي پرهيز داشتند. به هنگام راه رفتن چيزي نمي خوردند. و شكار را به اعتبار جنبه ورزشي آن دوست داشتند. دستورات زرتشت در زندگي ايرانيان آن زمان جنبه عملي پيدا كرده بود و همين مساله مهم سبب برجسته تر شدن ويژگي هاي اخلاقي آنان نسبت به اقوام ديگر مي شد .
