یادداشت هایی از اتاق خواب ناصرالدین شاه

 

دوستعلی خان معیرالممالک داماد ناصرالدین شاه در کتاب «یادداشت هایی از زندگی ناصرالدین شاه» در وصف حال و هوای اتاق خواب شاه مینویسد :

اتاق خواب شاه چندان بزرگ نبود و چهار اتاق اطراف آن بود که از هریک دری به خوابگاه باز میشد. یکی به رامشگران, دیگری به پاسداران, و سومی ‏به خواجه های کشیک تعلق داشت. اتاق چهارم که استاد بهرامِ نقاش به سقف و دیوارهای آن مجالس عیش و سرور نقش نموده و الحق خوب از عهده برآمده بود جزو خوابگاه به شمار میرفت. چون شاه به خوابگاه میرفت به یکی از خواجه های کشیک میگفت که رفته و مثلا فلان زنش را به حضور بخواند و

‏ خانم احضار شده به فراخور حال انعامی به خواجه میداد. معمولا به یکی اکتفا میشد ولی بعضی شبها پس از ساعتی زن دیگر و به ندرت سومی هم احضار میگردید ولی هیچ یک تا صبح نزد شاه نمی ماندند. صاری اصلان که پیرمردی محترم و طرف اعتماد شاه بود با ناظم السلطنه کشیک باشی که بر یکهزار غلامِ‏ کشیک خانه ریاست داشت شمشیر بسته و تفنگ به دوش همه شب شخصا کشیک میدادند. نقیب الممالک قصه گوی شاه که دارای بیانی شیرین و در فن داستان سرایی بی مانند بود در یکی از اتاق ها می نشست و در را اندکی باز میگذاشت تا شاه صدایش را بشنود, آنگاه ‏پیشانی را به عصای خود نهاده آغاز سخن میکرد. قبل از آن یکی از نوازندگان مخصوص (جوادخان قزوینی) که کمانچه بسیار کوچکی ترتیب داده و همیشه آن را زیر لباده داشت چند پرده نرم نواخته و ساکت میشد. از جمله نوازندگان یکی سرورالملک خداوند موسیقی بود که ‏ دستمالی نازک روی سنتور میگستراند و موقع نواختن به قدری صدای ملیحی می داد که بهتر از آن نمیشد.