قبر امام حسین هفده بار تخریب و ویران شد و فاقد جنازه است

قدیمی ترین عکس و اولین عکس گرفته شده ا ز حرم امام حسین  در سال 1900

قبر امام حسین هفده بار به امر متوکل تخریب و ویران شد آیا این قبر جعلی است .

آیت الله خمینی  خطاب به روضه خوانهای قم در 17 تیر 1358 گفت :
هزار و چهارصد سال است همین منبرها همین روضه خوانیها این گریه ها ما را حفظ کرده.
هر روز باید گریه کنیم هر مکتبی تا پایش سینه زن نباشد  حفظ نمیشود شما باید روضه بخوانید و مردم را به گریه  وادار کنید 

این سخنان معنی اش این است که بقای نظام با خرافات و گورهای امامهای عرب گره خورده است . آنهم در قرن بیست و یکم و در عصر ارتباطات .
استعمار  هم بخصوص استعمار انگلیس از قدیم و ندیم  این آتش جهل و خرافات را باد میزد و علمای اسلامی را که بیشتر وابسته به زر و زور بوده اند به این امر مقدس دعوت میکرد تا جا پای خود را برای غارت سفت تر کند
مذهب پیروان بی شعور می خواهد تا پشم و پیل شان را قیچی کند و شیرشان را بنوشد . مهم سینه زدن است و گریبان دریدن  . آخوندها وجود و بقایشان با این امر گره خورده است .
معلوم نیست در درون این گورها چه کسانی خفته است مهم چاپیدن مردم است . راز کشف هر روز یک امامزاده در ایران همین است

حتی اکبر گنجی که در کشور امام زمان یعنی سرزمین آخوندها امام زمان را رد کرده است در باره خالی بودن گور امام حسین پیشوای شیعیان نوشته است:
 

اما منتصر عباسی، فرزند متوکل، پس از کشتن پدرش، در دوران خلافتش مرقد جدیدی برای امام حسین ساخت. مرقدی فاقد جنازه که فقط و فقط نقشی نمادین دارد. اما این مرقد در طول تاریخ توسط سلاطین صفوی وقاجاری بسط و گسترش بسیار پیدا کرد و طلایی شد. جمهوری اسلامی هم در سال‌های پس از سرنگونی صدام حسین توسط آمریکا، صدها میلیارد تومان هزینه قبر ائمه در عراق کرد. فضای عمومی مرقدها را ده‌ها هکتار گسترش دادند و گنبدهای طلایی برای تک تک ائمه ساختند.

متوکّل و ویران کردن قبر به سال 236

این حادثه مولمه را مسعودی در «مروج الذهب» چنین بیان می کند:
در سال 236 متوکّل به ابراهیم دیزج دستور داد که به کربلا رود و هر بنایی که هست ویران کند و هر کسی را که در آنجا ببیند، به قتل رساند یا سخت گوشمالی دهد.
وی به کربلا آمد، کلنگ بدست گرفت رفت بالای سقیفه و قبّه، شروع کرد به کلنگ زدن در این هنگام کارگرها به تخریب اقدام کردند. ابن خلکان و صاحب «وفیات الاعیان» و ابوالفدا مانند «مروج الذهب» در حوادث سال 236 متفقا قضیه را نقل کرده اند و از شواهد دیگر هم برای شخص متتبع یقین حاصل می شود که در سال مذکور تخریب به وقوع پیوسته است. 

در کتاب  «بحارالانوار» آمده است: یکی از محبین امام حسین  می گوید: در سال 240 هجری با ترس ‌و لرز به زیارت امام حسین علیه السلام مشرف شدم. دیدم که گاوها را به آن زمین بسته اند که آنجا را شیار نمایند. 

 در «شرح الشافیه» به نقل «مثیر الاحزان» آمده است: متوکل دستور داد که آب به قبر مقدس حضرت سیدالشهداء علیه السلام ببندند؛ هنوز بیست و دو ذراع به قبر حضرتش مانده بود که آب ها روی هم جمع شدند. و بعدها همان جا «حائر» نامیده شد.

منابعی که آقای گنجی آورده است:

 داستان‌هایی که شیعیان بعدها درباره نبرد کربلا ساخته‌اند، اگر جدی گرفته شوند، معلوم نیست اساساً یزید چیزی از پیکر امام حسین باقی گذارده باشد تا باقی مانده آن پیکر را شیعیان در جای معینی دفن کرده باشند. با این همه، بر اساس منابع شیعیان، مختار بن ابوعبید ثقفی در سال ۶۵ قمری مرقدی بسیار ساده برای امام حسین ساخت. خلفای عباسی (منصور، هارون و متوکل) این بارگاه را تخریب کرده‌اند.

منصور دوانیقی، دومین خلیفه عباسی، در سال ۱۴۶ قمری این مرقد را تخریب کرد. شعری در این مورد گفته شده که ترجمه‌اش چنین است: «بنای محکم ساختند بر قبر حسین، که بر آن قبه‌ای بود و دارای سقف بود تا پناهگاه جماعت شود، سپس منصور را کینه دیرین وادار کرد پس از نتیجه همان کینه‌ها آن بنا را تخریب کند» (مدرس، محمدباقر، شهر حسین علیه‌السلام، قم، دارالعلم، ۱۳۸۰ش ، ص۱۹۱).

دومین بار، به دستور هارون الرشید (دوره حکومت: ۱۷۰ تا ۱۹۳)، درخت سدری که بر مرقد سایه افکنده بود، از ریشه کنده شد، بنای قبر تخریب شد و زمین آن شخم زده شد (شیخ طوسی، محمد بن حسن، الامالی، قم، دارالثقافه، ۱۴۱۴ق. ص ۳۲۵).

با این که پس از شخم زدن زمین و از بین بردن همه چیز، اثری وجود نداشت، گفته می‌شود که مأمون در دوران حکومتش مرقد جدیدی برای امام حسین ساخت.

سومین بار متوکل عباسی (دوره حکومت: ۲۳۲ تا ۲۴۷) مرقد امام حسین را در سال ۲۳۶ قمری تخریب کامل کرد. «متوکل در ویران‌سازی قبر کاری کرد که در آینده هیچ کس قادر به طرح هیچ ادعایی درباره وجود قبر امام حسین نباشد. پس از تخریب، زمین را کاملاً شخم زد و آب زیادی بر آن جاری ساخت که همه چیز را با خود برد» (مدرس، محمدباقر، شهر حسین علیه‌السلام، قم، دارالعلم، ۱۳۸۰ش ، صص ۲۰۷- ۲۰۶).

به گزارش برخی منابع، متوکل سپس در آن زمین‌ها زراعت کرد تا هیچ اثری از آن باقی نماند ( اخبار الدولهْ العباسیه، ترجمه عبدالعزیز دوری، ص ۳۶۵). جلال‌الدین سیوطی می‌نویسد: «متوکل در سال ۲۳۶ هجری دستور تخریب قبر حسین و بناهای اطرافش را صادر کرد و دستور داد تا همه زمین را شخم بزنند و بذر بکارند» (جلال‌الدین سیوطی، تاریخ الخلفاء، ص ۳۴۷).

مجلسی شعری در این مورد نقل کرده که ترجمه آن به شرح زیر است: «به خدا قسم اگر بنی امیه پسر دختر پیامبر خدا را در حالی که مظلوم بود به قتل رسانیدند. پسران پدر او (یعنی بنی عباس) نظیر آن عمل را انجام دادند و به جان تو قسم که قبر امام حسین را خراب کردند. بنی عباس متأسف بودند که چرا در قتل امام حسین مشایعت از بنی امیه نکردند (چون به آن منظور نائل نشدند لذا) به جستجوی استخوان‌های آن حضرت رفتند» (مجلسی، محمد باقر، زندگی حضرت امام حسین علیه‌السلام، ترجمه جلد۴۵ بحارالانوار، مترجم محمدجوادنجفی، تهران، اسلامیه، چاپ سوم، ۱۳۶۴ش. ص ۳۸۷).