شعري از فدريكو گارسيا لوركا

لورکا شانس آورد که در مملکت اسلامی ایران به دنیا نیامد اگر می آمد با این شعری که خودش اقرار به سکس با زن شوهر دار کرده است سنگسار میشد ، ببینید با چه لذت شگرف و باور نکردنی از این فعل حرام یاد میکند ، به راستی که خواندن این شعر کفاره دارد و زبان از شرح این اشعار غیرولایی قاصر است ، خدا بگویم که این شاملو را چه کار کند که با ترجمه اشعار این شاعر زانی راه را برای هرج و مرج جنسی و بی بند و باری در این مملکت آخوندی باز کرد .

                         همسر بیوفا

پس او را به كرانه رود بردم
گمان‌كردم كه دوشيزه است
اما شوهر كرده‌بود.
شب و كناره‌ي سنت جيمز
  و من مثل آدمي كه مجبور به كاري باشد.
                             فانوس‌ها خاموش
                                          و  زنجره‌ها در آواز
در گوشه‌ي دنج خيابان
سينه‌هاي لرزانش را به‌دست گرفتم
                               ناگهان چون سنبل بر من شكفتند.
و صداي لغزش زير دامني‌اش
مثل تكه‌اي حرير
               در گوشم پيچيد.
درختان كه نوري از شاخ و برگشان نمي‌گذشت
                                       بزرگ‌تر از معمول مي‌نمودند
صداي پارس سگ‌ها از دور‌دست
                            و خرمن موهايش انبوه و بوته‌وار
كراواتم را درآوردم
    او لباس‌اش را
    كمربندم را كه هفت‌تيري برآن بود كندم
او نيم‌تنه‌اش را.
هيچ صدف و مرواريدي
                         پوستي چنان دلپذير نداشت
وهيچ بلور نقرفامي
                           چنان درخشندگي‌اي.
ران‌هايش مي‌گريختنداز دستانم
  چون ماهي جهنده
و تنش
                نيمي آتش و
                                   نيمي يخ.
آن شب من در بهترين جاده‌ها راندم
سوار برمادياني چالاك
                       بي ركاب و بي لگام.

بسان يك مرد، تكرار نخواهم كرد
        آن چه را كه او با من گفت.
           آن روشني ادراك را .