انقلاب مصر به کجا میرود

در آستانه اولین سالگرد انقلاب مصر ، به نظر میرسد که اگر چه مبارک رفته است اما سیستم او پا بر جا مانده است .  از یک طرف معترضانی  که خواهان سلب قدرت شورای نظامی مصر به ریاست ژنرال طنطاوی میباشند و از طرف دیگر اخوان المسلمین نیروی بنیاد گرا که دست بالا را در انتخابات دارد . نیروی ضد دموکراتیک که از ایدئولوژی قهقرایی و عقب مانده اش  جز دیکتاتوری مذهبی نظیر ایران بیرون نمی آید . 

این یک قانون عام جنبش آزادیخواهی  است که  اگر انقلابی  آلترناتیو دموکراتیک و رهبری مستقل نداشته باشد بعد از چندی افت و خیز و شور و هیجان دچار افول خواهد شد و عناصر وابسته و ضد دموکراتیک سر کار خواهند آمد و دوباره باز همان آش و همان کاسه خواهد شد .  تجربه ای که ایران بعد از انقلاب سال 57 آن را از سر گذرانده است . خمینی خوب میدانست که تنها راه بقای حکومت او در کشت و کشتار و سرکوب تمام عیار نیروهای آزادیخواه  میباشد . در مقابل  شعار اساسی مخالفان در همان آغاز دیکتاتوری مذهبی شعار آزادی بوده است و ایستادگی در برابر عوامل چماقدار که مستقیم از بیت ولایت فقیه دستور میگرفتند . 

انقلاب ما این پروسه را سالهای سال با تجربه های خونبار طی کرده است و هنوز که هنوز است بهای آن را میپردازد . راهی که کشورهای عربی در آغاز آن قرار دارند .
این سرکوب های نظامیان در مصر  نشان میدهد که مقاومت اگر در حول و حوش یک آلترناتیو مردمی شکل نگیرد هر چه هم که قابل تقدیس باشد اما  در برابر نیروهای استعماری و غولهای اقتصادی جهان راه بجایی نخواهد برد .  تنها کاریکاتوری از آزادی مانند آنچه که در عراق و لیبی و ... که به چشم می بینیم ، بر جای خواهد ماند و تمامی دستاوردهای انقلاب بر باد خواهد رفت .  دیکتاتورها از در می روند و از پنجره دوباره باز می آیند .

صدای پای فاشیسم در مصر

عکس هایی شرم آور از نحوه برخورد نظامیان با معترضان مصری
حتی دیکتاتورهای سابق هم این رفتارها را به مخالفان خود نمیکردند