خمینی در « نجاة العباد ، ص 364 مسئله ی 23 نوشته است : نجات دادن جنس مخالف حتی در هنگام سوختن و آتش گرفتن هم با اما و اگر توام است و نباید مرتکب فعل حرام شد .
دست دادن جایز نیست اگر ضرورت اقتضا کند و خوف مفسده در آن نباشد ، باید دستکش و پارچه در دست باشد، آنهم تنها در زمانی جایز است که سوقصد (عمل شهوانی و نعوظ ) بر او غالب نگردد ، و همچنین است مس کردن زن مرد نامحرم را .
در کتاب حلیه المتقین حتی از این هم فراتر رفته و داستانی با عواقب وحشتناک از دست دادن با « جن ماده !؟ » نقل شده است و سپس توضیح داده است که اگر بصورت عمد حتی در خواب دست زنی ( نه پستان و ... ) را لمس کردید مرتکب گناه گشته اید و باید کفاره بپردازید .
مس کردن و به زبان امروزی ها دست دادن با نامحرم آرمانهای سران مملکت اسلامی را به خطر می اندازد تا جایی که موجب قطع دست کسی که فعل حرام مرتکب شده است میگردد .
« خرافه » معتقد است که علت اصلی رد کردن دست زنان در عمل شهوانی و نعوظ شدن سران مملکت اسلامی میباشد .
همان سرانی که قتل و غارت و تجاوز در زندانها را راحت مثل نوشیدن یک لیوان آب انجام میدهند اما دست دادن را گناه بزرگ میشمارند .
رئیس جمهورمسلمان مصر به یک زن بی حجاب دست میدهد
لب گرفتن البته از نامحرم در آسانسور دور از چشم دیگران آزاد است
